begon 2025 met vliegschaamte.
En dat terwijl 2024 het warmste jaar ooit was.
De temperatuur stijgt.
Overal voelbaar, zichtbaar, elke dag.
Als babyboomer draag ik genoeg mee. Vliegen, consumeren, leven in overvloed.
Mijn generatie kwam ermee weg, denk ik nu vaak.
Maar ja, mijn kind.
Oudste woont aan de andere kant van de wereld.
Onderwijzeres op Saba, een stip in de oceaan.
Ik had haar al een jaar niet gezien.
“Mam, jij hebt toch ooit gevlogen terwijl het niet hoefde?”
Zeggen mijn dochters, met de blik van een openbaar aanklager.
Echte millennials: genadeloos scherp op wat misging.
De één combineert idealen met avontuur op een tropisch eiland, de ander lost problemen op voor grote bedrijven.
Twee tegenpolen, net zo vasthoudend als ik ooit was.
De gevolgen van mijn keuzes lagen altijd ver weg.
Groen Links was nooit mijn vlag.
Mijn bijdrage zat in gezondheidszorg in Afrika, wat toen ‘ontwikkelingssamenwerking’ heette.
Nu is dat weg—bezuinigd, net als mijn hoop op een beetje fatsoen.
Het botst, geloof me.
Ik wil een betere wereld,
maar ik wil haar ook zien.
En geef toe, hoe duurzaam is het om Oudste drie jaar niet te zien,
en dan als een soort martelaar aan een houtkachel te kleumen?
Dus nee,
2025 begon niet duurzaam.
Vanaf Montpellier vloog ik naar Parijs,
en toen naar Sint Maarten.
Daar stond ik, in tranen, met mijn bijdrage aan de opwarming.
Oudste en Jongste (op bezoek) kwamen samen aangelopen, net geland vanuit dat piepkleine vliegtuigje van Saba.
Soms wint liefde het,
hoeveel ik ook probeer te begrijpen.