dat was het.
Tuurlijk, de lucht was wel strakblauw en de zon scheen.
Maar zodra die zakte,
begon het gelazer.
De thermometer dook namelijk vorige week genadeloos onder nul,
en ik voelde weer wat het écht betekent om in een eeuwenoud bouwwerk te wonen.
Want een Mas is geen huis.
Een Mas is een monument, een statement, een Instagram post met filter eroverheen.
Een grootse woning, vaak met binnenplaats die wind en regen trotseren.
Oorspronkelijk slim bedacht.
Boven sliepen de mensen,
net als wij nu.
Beneden stonden dieren.
Warmbloedige kacheltjes op vier poten, die de kou enigszins buiten hielden.
Maar wat niemand je vertelt:
die stenen muren houden geen warmte vast.
Ze drinken het op alsof ze dorst hebben.
Toen Man en ik hier kwamen wonen, dachten we nog dat we voorbereid waren.
Grote houtkachel van formaat aangeschaft, vloerverwarming, airco die ook een kachel is.
“Moet toch voldoende zijn,” zeiden we.
Nou, spoiler alert:
niet dus.
Inmiddels staat er een elektrisch kacheltje naast het bed.
Een stil verwijt, dat me midden in de nacht aankijkt terwijl ik mijn koude voeten onder drie dekens probeer te verwarmen.
En dan dát moment.
Dat moment dat je thuiskomt na een paar weken weg.
Want een Mas zonder bewoners is namelijk een diepvries op standje Arctisch.
Het duurt dagen – ik overdrijf niet – voordat het huis weer een beetje leefbaar is.
En dat terwijl ik in mijn dikste trui, sokken en een sjaal die lijkt op een deken binnen rondloop.
De ironie van wonen in een gebouw dat z’n eigen gewicht in de geschiedenis heeft,
maar geen moderne efficiëntie bezit.
Mijn Franse vriendin snapt mijn vragen hierover nooit.
Hoe deden mensen die vroeger dan vroeg ik haar.
Ze haalde haar schouders op.
“Ze stookten.
Veel.
Heel veel.
Dat kon met de steenkool, als tegemoetkoming voor de werkzaamheden van de mannen die diep in de mijnen werkten.
Of het hout, afkomstig uit de eindeloze bossen van de Cévennen.”
Langzaam leer ik dat ook.
Niet vechten tegen de kou,
maar ermee te leven.
Later opstaan in de winter.
De zon opzoeken zodra deze verschijnt.
Drie paar Uggs, vijftig kleuren vesten en altijd denken in kuubs hout.
Nou ja, eerlijk is eerlijk.
dat laatste regelt Man.
Ik hou mij bezig met de lagen,
hij met de voorraad.
Ja, ja wijsheid hé,
die komt niet met de jaren,
maar met de kou in een oude Mas.