Het is nooit af,
en er is altijd wat.
Dat is het zo ongeveer.
Wonen in een huis in Les Brousses in de Cevennen.
Want tja,
het merendeel van de francofiele Nederlanders krijgt na een zonnige vakantie,
toch een wazige blik als je het over een leven in Frankrijk hebt.
Met open ogen dromen ook zij over ronde ijzeren tafeltjes met een fles wijn,
of een natuurstenen huis met zo’n echt Frans balkonnetje.
Ja, ik zou ook jaloers op mijzelf zijn.
Mensen zijn eindeloos fascinerend.
Want uiteraard fantaseer je bij gedachten aan zo’n huis nooit over een septic tanc die maar blijft stinken.
Of over een lekkend dak.
Laat staan over een betonmixer vrachtwagen die je oprit op rijdt zonder dat deze geschikt is voor de tonnage (gebeurde deze week, met alle gevolgen van dien).
Maar dat zijn wel de echte verhalen.
Dat is wel de realiteit.
40.000 huizen in Frankrijk zijn er ongeveer in bezit van Nederlanders.
Man en ik zijn daar twee van.
En mocht je vanaf deze blog pas inhaken:
Het is inmiddels zo’n drie jaar geleden dat we (opnieuw) vertrokken.
Weliswaar niet zo extreem avontuurlijk als ooit Afrika, maar toch,
een compleet nieuw ingericht leven in een oude Mas op het platteland.
Geen seconde spijt want het uitzicht vanaf het dakterras blijft fenomenaal,
vooral wanneer de avond zon de hemel rood, paars en oranje kleurt.
En de volledige stilte onder een met sterren bezaaide hemelnacht blijft grandioos.
Maar naast deze oog en oor strelende zaken zijn er ook buurthonden die menen bij ieder bewegend grassprietje te moeten blaffen.
Zijn er ongemakken in het Franse huis die doen denken aan mijn studententijd.
Ik ben opnieuw in een andere wereld terecht gekomen.
Een wereld waar bramenstruiken gesnoeid moeten worden in September.
Geulen worden gegraven om de afwatering te verbeteren.
En muren hopelijk eindelijk worden gevoegd omdat door de tand destijds het vorige mengsel er toch tussen uitvalt.
Maar toch,
met een dagelijkse verwondering dein ik mee op de golven van dit nieuwe leven.
Blijkt het (trage)levenstempo meer bij mij te passen dan de ooit drie weken vakantie of de stad met op iedere hoek reclames die zaken aanprijzen die ik prima blijk te kunnen missen.
Mijn wereld hier is te overzien.
Ik verheug mij al weer op de december zon.
Comments