Luidde ‘Medicins Pour Demain’ vorige week de noodklok.
Deze week de eer aan Brigitte.
Ooit lerares in Noord-Frankrijk.
Nu Madame la Présidente.
En voorstander om (opnieuw) uniformen op school te dragen.
Het zou verschillen uitwissen.
Tijd besparen.
Want het kost tenslotte geld om merken te kopen.
Exactement !
Brigitte woont inderdaad niet in de Cevennen.
Maar op de Champs-Élysées.
En is Grâce à Dieu geen minister van onderwijs.
Overigens zijn die schooluniformen al sinds 1968 zijn verdwenen,
maar met regelmaat verschijnen ze op de politieke agenda.
Reden?
Frankrijk mag dan wel een progressief imago hebben.
In de kern is dit land conservatief.
Werd het homohuwelijk in Nederland redelijk geruisloos ingevoerd.
Hier demonstreerde 150.000 mensen tegen.
En opnieuw zet Frankrijk zich komende weken schrap.
Nee- niet vanwege Brigitte en d'r uniform.
Maar vanwege de pensioenen.
Voor de vijfde keer in dertig jaar tijd waagt een Franse regering zich aan dit onderwerp.
En nog steeds lijkt men niet bereid het heden aan de toekomst te offeren.
Het echte leven begint namelijk pas bij het einde van de arbeid.
Aldus de vrouwen in mijn wandel(zeg-maar-klankbord)groep.
Niets maar dan ook niets willen ze weten van een later pensioen.
Allen verhuisden- eind vijftig-klaar met werk-weg uit de stad.
De grote beloning waar ze altijd op wachtte. Want wat moet je met vrije tijd in een stad?
Dus retour à la campagne.
Om te Leven met een Hoofdletter.
De weerstand in het land belooft deze maand wederom groot te worden.
Wat de kansen zijn van Macron om nu wel te slagen ?
Niemand die het weet.
Verzet is wel verzekerd.
Dat is bijna traditie.
Maar de president die zich in tegenstelling tot zijn vrouw neerzet als een vernieuwer zet door.
Maar wel op zijn Frans.
En dat is langzaam, met heel veel geduld.