Sporten is eerlijk gezegd altijd een beetje een heikel punt voor me geweest.
Vond het saai.
Had er dus nooit tijd voor.
En bovendien,
ben ik een jaren zestig kind.
Het was ‘t überhaupt not done, in mijn tijd, om uren in je eentje in een sportschool te hangen.
Body positivity? had nog niemand ooit van gehoord.
omdat iedereen gewoon lichaamspositief was.
Maar goed,
The times are changing.
Dus ergens op een dag in dat vorige leven, ging ook ik,
met de auto.
Naar een sportschool.
Lesje van de één.
Lesje van de ander.
Ik had er nog wel zin in ook.
Hoe moeilijk kon het zijn?
een beetje heen en weer springen.
Maar wat bleek?
Die sportschool dat is gewoon de voorpoort van de hel.
Allereerst, hou ik helemaal niet van mijn eigen aanblik,
zo'n rood hoofd onder plakhaar.
En daarnaast, het luisteren naar die toonloze dance.
Zo'n juf die maar ‘go for the burn! tegen je schreeuwt.
Om nog te zwijgen over ‘t voortdurende gemeet met allerlei trackers,
om te weten hoe slecht het met mijn conditie was.
Kortom:
ik haakte af.
Maarrrrr dat was toen.
Want nu?
Nu zit ik nooit meer langer dan zeven uur stil.
Blokkeer ik geen tijd meer in mijn agenda om te bewegen.
Denk ik niet na of ik de lift of de trap neem.
Het uren werken achter een computerscherm is goddank voorbij.
Mijn dagen worden gevuld met lopen, dragen, tillen, sjouwen.
Bij de kringloop, de voedselbank of thuis.
Niks geen werkster,
Mijn huis schoonmaken dàt is dé beweegkans.
En om dat thuis warm te houden is het hout zagen, hakken en stapelen geblazen.
Ook bij vijf graden onder nul.
Vuur maken dus (grote blokken eerst, dan kleinere en bovenop dennenappels).
Adieu sedimentaire levensstijl van afgelopen decennia.
Tuurlijk, ook hier doet de afwasmachine de vuile vaat en brengt de auto mij droog naar mijn bestemming.
Maar toch word ik (idem Man) met de dag letterlijk en figuurlijk lichter.
Want om te bewegen blijk ik veel minder moeite te hoeven doen.
Maar goed,
ook ik heb recht op een bejaarde momentje,
Dat eerste pensioen geld heb ik deze maand tenslotte niet voor niks ontvangen.
Tai-Chi dus.
De sport waarbij geen wereldrecord wordt gehaald.
En waarbij je de eerste twintig jaar sowieso een beginner bent.
Die Tai-Chi,
Laat die nou toevallig worden gegeven in het dichtstbijzijnde gehucht,
En ook nog in een spiegelvrije ruimte.
Nee, ik probeer niet met de auto te gaan.
Want de gezondste weg, die blijkt namelijk lopend te zijn.