Soms is 't goed om de Cevennen even gedag te zeggen,
Gewoon,
om alles weer in een ander perspectief te zien.
Ander uitzicht.
Ander inzicht.
Zoals het dragen van een jas op een fiets waarvan je denkt dat die volledig waterdicht is.
Tot dat donkere wolken hun zware regendruppels loslaten en anders blijkt.
Herfst in Holland.
Zitten in een korte stampvolle trein met kuchende mensen waarin niemand een praatje met elkaar maakt,
nou ja, behalve in de stilte coupe dan.
Pepernoten in schappen en een heuse nieuwe croissant hype.
Blijkt een tompouce met Franse wortels.
Meteen na aankomst in Almelo stuurde vriendin een app-je.
Welkom thuis hé.
Blijft iets verwarrends.
Want waar is dat (t)huis?
Uit ervaring weet ik inmiddels dat hoe langer ik in een buitenland woon,
Hoe minder Nederland toch als thuis land voelt.
Maar opmerkelijk genoeg constateer ik nu dat het niet lastig is om op mijn Almeloose bodem te staan.
Ver van huis en toch thuis.
Zoiets.
Vijf dagen lang heb ik mij verlustigd aan vriendinnen, buren, Hema en een flinke dosis liefde van Jongste.
Aan amuses met smaak explosie of smakelijke sesambrackers met schuimige kerriemayonaise.
Puur geluk.
En toch, toch verheugde ik mij stiekem iedere dag op mijn rust en ruimte en katten in Frankrijk.
Misschien is 't wel het lot van iedereen die in een buitenland woont.
Dat je je overal thuis voelt, maar als je op de ene plek woont,
je de andere toch ook weer een soort van mist.
Vrijheid komt nou eenmaal met een prijs.
En mijn prijs, dat is het missen van dochters of van heerlijke vriendinnen en buren.
Het is en blijft een zoektocht naar balans tussen vrijheid en verbondenheid met dierbaren.
Maar het is mooi om te merken dat afstand een band ook kan versterken,
Dat afscheid nemen niet altijd zwaar valt.
Vooral niet als die Almelose buren ook nog een week lang komen om hetzelfde te zien.
De dag plukken en het hout stapelen,
Want ook in de Cevennen komt de Herfst eraan.
En dus is het tijd voor rust en stilte op de Quatre Bras.