Een confronterende vraag.
Mijn primaire reactie als ultra-extravert mens is, natuurlijk kan ik dat.
Ja-laat-mij-maar-genieten van wat extra me-time. Alhoewel...…..spreek ik dit niet heel direct uit op één uitademing ?
Want eerlijk is eerlijk.
Echt alleen ben ik nooit geweest.
Je zou denken dat ik als volwassene wel eens ergens fatsoenlijk ‘solo’ was in mijn bestaan.
Maar dat is gewoon niet het geval.
Mijn hele leven zit ik altijd wel, zeg maar, in een soort van relatie.
Of een afgeleide daarvan.
Maar, ik krijg mijn kans.
Een kleine korte weliswaar, maar toch een kans.
Man is namelijk voor een week naar Frankrijk.
En dus werd dit “de proef op de som week”.
Zeven dagen met mijzelf op de bank.
En dat na een hele lange Corona-samen-periode.
Christmas Station gaat direct aan zodra-ie weg is.
Hard en vals mee zingen met Mariah Carey.
Make my wish come trueeeeeeeeeeeeeeeeee.............................
Verwarming lekker op 23 graden.
Overal kerstlichtjes (overal is echt overal) en ik begin met de zeemzoete Dash&Lily.
Zo-heerlijk-niks voetbal op tv op de zondagavond.
En vooral geen voetbal commentaar. (tegen wie heb je het schat ?)
Geen man die het erg vindt dat ik tijdens Netflix zestig keer mijn telefoon check.
En het grote bed voor mij alleen.
Ik kruip er gewoon in met sokken aan.
Rol van links naar rechts zonder obstakels tegen te komen.
En niks geen gesnurk.
Nou-ja, ik zelf maar daar heb ik dan weer geen last van.
Vier dagen lang eet ik zelfgemaakte tomaten soep met een zak pepernoten als toetje.
En-dan- opeens- is het genoeg.
Thierry Baudet permanent op het nieuws
En er is helemaal niemand naast mij om daar onbedaarlijk om te lachen.
Ik mis Man.
Ik mis zijn glasheldere denken.
Ik mis de Man die iedere dag rustig begint met een kopje thee en de Volkskrant.
In de begin tijd van onze liefde verbaasde zijn rust mij.
Vroeg ik mij af of ik dat wel zou volhouden.
Nu word ik er kalm van.
Niemand die zo rustig zegt dat het goed komt (al ben ik dik, gerimpeld en meer dan vijftigvijftig plus).
Soms denk ik wel eens dat ik op dit moment het gelukkigst ben in mijn leven.
Natuurlijk alles onder voorbehoud…dat ik morgen niet mijn gezondheid verlies..
Maar ik ben van zoveel verantwoordelijkheden af.
Net als toen.
Toen het virus van de verliefdheid zijn werk deed en ik daarna wist,
van deze man leer ik anders naar dingen te kijken in mijn leven.
Deze man ziet de dingen die ik niet zie.
Het is de truc van mijn leven om zo zin aan het leven te geven.
Of op zijn minst de illusie.
En-nee geen grijze haar op mijn hoofd die er aan denkt me weer jong te willen voelen. Daarvoor geniet ik te veel van inzichten en gevoelens die gekomen zijn met de jaren.
Van de manier waarop Man geniet zonder vanzelf te genieten waarvan hij geniet:
bomen, kranten, gesprek op zijn werk, of van dochters die hem een ouder maakte.
Het lijkt bijna ongemerkt te zijn gegaan de afgelopen veertig jaren.
Die versmelting tussen zijn Groningse rustige intelligente aard en de mijne die zoveel vileiner is.
Kan ik eigenlijk wel alleen zijn ?
Ja, het kan.
Maar alleen met Man.