De kans dat ik hem zag,
was het groots aan het begin van de dag.
Maar zodra die gestoord werd door de mensheid.
schoot die weg.
“Ho-Ho-ho”
sprak ik de vreemdeling in het begin nog vriendelijk toe.
“waar gaat dat heen”
Er zijn tenslotte EU-regels.
En die zeggen dat dé huis-tuin-en-keuken kat niet zomaar overal meer mag lopen.
Maar aan zijn niet te duiden gedrag werd het al snel duidelijk.
Dit was alles behalve een doodnormale huis-tuin-keuken kat.
Ik -kattenmens-had hier te maken met een schuwe-wilde-vreemdeling.
De onmin tussen kat en mij bleek niet van tijdelijke aard.
Want in onbewaakte ogenblikken gleed ie volledig volleerd ongeautoriseerd het kattenluik naar binnen.
At de hele buit stilletjes op.
Om vervolgens triomfantelijk met opgeheven staart weer te verdwijnen.
Terug naar de open kelders van de oude Mas.
Karel en Coco verbaasd en verbijsterd achterlatend met lege bak.
Maar toen de mini uitvoering van de tijger ook nog bedacht dat het logeerbed van hem was.
Werd het want mij betref tijd voor de fatale coup.
In Nederland bel je in zo’n geval de dierenambulance.
Maar helaas,
die rijdt hier niet.
Hier valt dit klusje onder de categorie schadelijk wild.
En dat,
dat moet je zelf klaren.
Hoe?
Nou, met de vangkooi voor marters.
Dus.
De uitkomst.
Bleek.
Want na het bepalen van de strategische plek,
legde ik bij schemer in het voorste gedeelte een spoortje van lekker voer.
De mini-tijger rook even,
overwon zijn angst,
liep de kooi in naar achter waar nog meer lekkers op m lag te wachten en….
PAFFFFF.
De achterste plank zakte door het gewicht naar achter,
de klep van de vangkooi werd ontgrendelt en daalde neer.
Kat in het bakkie.
Wat volgde was een luid agressief gekrijs.
Sissend, grommend toen ik over de kooi ook nog een doek gooide.
Levend gevangen.
Gelukkig voor mij met draaggreep voor beetbescherming.
Maar ja.
Wat te doen toen.
Aangezien er geen vervoer box wachtte van de dierenambulance voor transport naar de opvang.
Niks gezondheidscheck of identificatiechip.
Helaas, er zat niks anders op.
Dit woedende dier moest weer worden vrijgelaten.
Maar wel aan de andere kant van de rivier, aldus het buurt advies.
Met kloppend hart, bracht ik hem weg.
Een half uur later ging het roofdier er als een haas vandoor.
Opgelost in de mist van de Cevennen.
NB. Dit is de laatste blog van 2022.
Tijd voor Kerst-reces.
De eerste week van het nieuwe jaar ben ik weer. Dank voor 't volgen en liefde en geluk en gezondheid gewenst in het nieuwe jaar.