Al tijden zag ik uit naar deze wandeltocht.
Ik voel mij thuis in dit landschap van heuvels, wegkruizen, geheime paden en labyrinten.
Vanuit huis kan ik haar zien—als het helder is.
La Chapelle de Lachamp.
De kapel op de bergrug tussen Auzonnet en Céze, nabij Bessèges.
Je moet vroeg vertrekken.
De stenen zijn bekleed met tijm, buxus, kermeseiken.
Ze wijzen de weg omhoog.
Naar de kapel. Op 637 meter hoogte.
Drie uur klimmen.
Drie uur gaan.
Eén keer verdwalen.
Dan staat ze daar.
Op het hoogste punt van de berg Lachamp.
Wit en stil, haar ronde rug tegen de heuvels.
De hemel diepblauw.
Het kruis priemt in de lucht.
Aan haar voet een bankje, een hek.
Daarachter Maria, wat vergeten bloemen.
Vrienden en ik eten ons brood.
Man slechts een banaan.
Hij loopt beter op een niet te volle maag, zegt hij.
Terwijl iedereen het heeft over koolhydraten stapelen en water drinken.
Lang geleden woonde hier een kluizenaar.
Hij trok zich terug in de spleten van de berg.
Zijn soberheid en heiligheid trokken mensen uit de valleien.
Ze kwamen hem raadplegen.
In groten getale.
Op zijn graf verrees in 1879 deze kapel.
In 1935 sierde een imposant schilderij van Charles Barthélemy het altaar.
In 2008 werd het vernield.
Verscheurd.
In acht stukken gesneden.
De resten weggegooid in het kreupelhout.
Jaar na jaar werkten mensen aan de restauratie.
En nu nog steeds is Lachamp een bedevaartsoord.
Op 1 mei en 8 september komen mensen uit de omringende dorpen.
Naar de plek die speciaal gemaakt is voor wie wil herinneren en verstillen.
Zoals wij.
Nou ja, tochtgenoot en ik dan hé.
Man en Vrouw achter ons proberen ondertussen, stap voor stap, de wereldproblematiek uit de weg te ruimen.
Op de terugweg loopt tochtgenoot achter mij.
Soms staan we stil.
Wisselen we wat woorden.
Kijken uit over het dal.
Naar de steenmannetjes langs het pad.
Nabijheid is iets heiligs, iets ragfijns.
16,6 kilometer. 17.000 stappen.
Niemand komen we vandaag tegen.
Alleen de stilte.