Ik bouw een muur.
Nou ja, dat is niet helemaal waar.
Man en ik bouwen een muur.
En dat is opmerkelijk.
Want Man en ik, wij waren nooit zo’n stel dat samen muurtjes metselde.
Onze gezamenlijke bouwervaring?
Een IKEA-kast.
En bijna een echtscheiding.
Maar goed, de Cévennen kreeg dit jaar een paar traditionele plensbuien te verduren,
en de zwaartekracht deed de rest.
Het ooit vernuftig gestapelde breiwerk bezweek.
Niet een beetje, maar volledig.
Tijd voor actie.
Om erger te voorkomen.
Man deed de fundering—noodzakelijk, volgens de Franse buur—en het stapelen.
Ik kreeg de nobele taak van steensjouwer.
Bukken. Tillen. Zoeken. Vloeken.
Stenen uit het beekje vissen, in de kruiwagen kieperen.
Ding naar de trap duwen.
En dan, als kers op de taart, alles één voor één naar boven sjouwen, zodat Man kon bouwen.
Oerwerk.
Monnikenwerk.
Uitstekende workout.
Dat wel.
De kruiwagen had een eigen wil.
Een dwarse, onverschrokken wil.
Hij kieperde om wanneer het hem uitkwam.
Kon ik weer opnieuw beginnen.
Kijk, ouder worden kán natuurlijk iets zijn van berusten.
Van gas terugnemen.
Dingen laten voor wat ze zijn.
Nou, niet hier.
Niet nu.
Niet wij.
Moet je mij nu eens zien.
Tuinbroek. Handschoenen. Stenen.
Inmiddels staat de muur weer tegen het terras.
Een nieuw hoofdstuk in het boek van oude stenen.
Hier, in de Cévennen, bouwen ze overigens zonder cement.
Deden Man en ik toch maar met.
Want hé, elke mas is tenslotte anders.
Feit is dat er steen voor steen iets groeide,
terwijl ik emmers vol kleine keien uit de bedding haalde,
om de laatste gaten tussen de muren te vullen.
Kijk ons nou toch eens, dacht ik regelmatig.
Geen ‘je moet ervan dromen’, maar ‘je moet het gewoon doen’.
Le Vieux Couple.