Drieënhalf jaar woon ik nu in Frankrijk.
Ik bestel moeiteloos een ‘verre de rosé’ en klets met de bakker over het weer.
Maar grammaticaal?
Een ramp.
Werkwoorden krullen de verkeerde kant op, lidwoorden gok ik, en de verleden tijden vechten om voorrang.
Tijd voor actie.
Dus ga ik, volwassen en wel, terug naar de schoolbanken.
Een geschikte cursus vinden blijkt lastiger dan gedacht.
Het aanbod is eindeloos: toeristen, expats, gepensioneerden—voor iedereen is er een cursus.
Behalve voor mij.
Ik val ertussenin.
Na eindeloos scrollen vind ik er een.
Ik vertrek.
Brigitte haalt me op bij het station. Tijdgenoten zijn we: zij ooit bakker, ik verpleegkundige.
Nu huisvest zij taalstudenten.
Bij Brigitte is het Frans voor, Frans na.
Perfect.
Denk ik nog de oudste leerling van de klas te zijn.
Mis.
Naast me zit een Duitse van vijfenzeventig, die na twintig jaar in Frankrijk besloot dit het moment was voor deze cursus.
“Il était temps !” grinnikt ze,
terwijl ze haar boek openslaat.
We duiken meteen in l’imparfait.
Mijn hersens kraken: hoe zat het ook alweer met de habitude dans le passé?
Ondertussen worstel ik met de tramroute en de M’Ticket-app.
Het lukt.
Jongste zou trots zijn.
En dan, als afsluiting van mijn educatieve week: Bridget Jones in het Frans.
Disponible en VF – geen ontsnapping aan de (Franse) Bridget.
Ik volg haar avonturen met hernieuwd begrip en een lichte hoofdpijn.
Blijven oefenen.
Net zoals in het restaurant, waar ik naar de garderobe vroeg en de ober mij aankeek alsof ik mijn jas in een kledingkast wilde leggen.
Nou ja, zo leer ik tenminste voor eens en altijd dat vestiaire geen ingebouwde kast.