De tussen evaluatie, die zat er aan te komen want,
als er iets is dat ik (te) veel heb gedaan in mijn leven,
is het evalueren.
Krijg je ervan, als je in de zorg werkt.
Geen ontkomen aan.
Dáár.
Inderdaad ook ik wandelde evaluerend in de lunch met bazen die ik zelden op een werkvloer zag.
Of kookte met collega’s voor de betere community spirit.
Of ontbeet samen eens in de week (vreselijk).
En dit alles, zou de beste investering in elkaar en jezelf zijn.
Ik zou er- niet onbelangrijk- mee uit mijn comfort zone komen.
Ja, energie moest je als werknemer van dergelijke onconventionele evaluaties krijgen.
Om vooral te blijven geloven in dé cultuur omslag.
Anders was je stoorzender of nog erger : star.
Wat professioneel een doodvonnis is.
Wijselijk hield ik -voor zover ik dat kon, de laatste jaren, mijn kaken op elkaar.
Maar toch kwam ie,
die echte cultuuromslag,
en de beste investering in mijzelf.
Maar wel pas na mijn pensioen.
En ik zeg het :
Het was ongemakkelijk en onbekend.
Mijn baan opzeggen, verkassen, vriendinnen en dochters missen.
Al viel dat mee want ze kwamen langs en die dochters bleven lekker lang.
Maar ingeburgerd ?
Nee, dat voel ik mij nog niet, al spreek ik genoeg Frans voor 't kletspraatje op ‘t bankje of de kassa bij de kringloop.
En uiteraard maak je niet overal meteen vrienden, maar ondertussen ontstaat er wel 'iets'.
Man en ik leven in hetzelfde avontuur en na zes maanden, werkt hij als huisarts.
Niet alleen soms zoekend naar de juiste Franse woorden maar ook naar zijn patiënten,
ergens in zo'n gehucht in de bergen van de Cevennen, zonder huisadres.
Nieuwe mensen, nieuwe karakters, andere opvoedingen, andere levensvisies.
Volkomen van die automatisch piloot af en in het diepe gegooid.
En juist dát was de belangrijkste drijfveer om nog één keer te willen vertrekken.
Dat grote niet te bevatten onvoorspelbare leerproces.
Met uiteraard, tuurlijk een portie stress en frustraties.
Dealen met jezelf in een echte nieuwe comfortzone,
waarin ik zelf initiatief en verantwoordelijkheid moet nemen over bijna alles.
Het verlegde afgelopen maanden letterlijk en figuurlijk mijn grenzen.
Niet angstloos, maar juist dat beetje bang gaf en geeft zelfvertrouwen.
Zelfvertrouwen dat een nieuw gekozen leven soms belangrijker kan zijn dan vele belemmerende overtuigingen.
Zelfs op je zestigste.