Drie jaar geleden streek hij neer in Frankrijk.
Een huisarts met een lange carrière achter zich
en misschien nog een korte voor zich.
Want steeds vaker klinkt de vraag:
"Wanneer ga je stoppen?"
Man weet het niet.
Het antwoord is niet eenvoudig,
de vraag is dat evenmin.
Want stoppen doet Man niet zomaar.
Het idee alleen al verandert iets.
In hoe hij naar zijn werk kijkt,
naar zijn patiënten,
naar zichzelf.
Vorige week viel een beslissing die niet de zijne was.
Een collega vertrekt.
Geen Française, maar een Bulgaarse.
Ze kwam een half jaar na hem en vertrekt nu al weer.
Niet naar huis,
maar naar Parijs.
Dichter bij de dynamiek, de anonimiteit, misschien ook de vooruitgang.
Op haar 65ste kiest ze voor een nieuwe richting.
En Man?
De vraag dringt zich op.
Want minder collega's betekent minder spreekuurtijd,
langere dagen, meer druk.
Maar patiënten zien hém graag.
En Man de patiënten.
Hij is een zekerheid geworden in het dorp.
En dan is er dat andere.
dat niet uit te leggen is,
dat ongrijpbare gevoel van nodig zijn,
van betekenis hebben,
van ertoe doen.
Hoe weeg je dat tegen de verleiding van een lichter leven?
Tegen het idee dat stoppen geen einde is,
maar een andere vorm van beginnen?
Of is blijven juist een vorm van doorgaan zonder te beginnen?
Een uitgestelde keuze,
een spel tussen uitstel en onvermijdelijkheid?
En dan is er nog iets.
Die opvolging.
Wie neemt het over?
Het lijkt een rode draad in zijn leven:
vertrekken is één ding, maar vervangen worden is iets anders.
De vanzelfsprekendheid van een opvolger die klaarstaat is iets uit een ander tijdperk.
Zeker in de Cévennen,
waar stilte geen momentopname is,
maar een constante aanwezigheid.
Wie hier werkt,
moet het willen,
moet het kiezen.
Misschien is dit het lot van de oude witte man.
Niemand zwaait hem uit.
Niemand hangt slingers op.
Dus waarom zou hij stoppen.
Als Rutger Bregman gelijk heeft,
deugen de meeste mensen,
dus ook de meeste ‘oude witte mannen’.
Opvallend trouwens dat ik nooit iets lees over ‘oude witte vrouwen’.
Dat wordt vast als kwetsend beschouwd.
En terecht.
Want witte oude vrouwen?
Die beginnen opnieuw.
In Parijs.