Wat in Frankrijk een alledaagse begroeting is,
zou inmiddels in Nederland al gemakkelijk als seksuele intimidatie kunnen worden gezien.
Op de markt, op het werk, in ‘t voorbij gaan of bij welke gelegenheid dan ook.
Gezoend wordt er.
Overal.
En ook iedere dag opnieuw.
Had ik hier in het begin de neiging om als ik iemand voor de eerste keer zag mijn hand uit te steken en mijn naam te zeggen.
Non, c’est pas l’habitude.
Maar hoeveel van die zoenen dan ?
Nou, dat is ook weer niet overal in Frankrijk hetzelfde.
Fransen hebben er zelfs serieus een officiële website voor:
Cobiendebises.com.
Dus in Parijs en in het noorden twee keer.
In Normandië en Bretagne vier maal en in hier in de Cevennen drie keer.
Drie zoenen .
Ja, voor de Heilige Drie-eenheid: de Vader, der Zoon en de Heilige Geest
en oh ja je begint altijd van rechts.
Overigens hoef je elkaar helemaal niet te kennen.
Al bij het voorstellen geven Fransen elkaar een bise.
Iedereen?
Eh, nou nee dat nou ook weer niet, niet iedereen.
De dokter hoef je bijvoorbeeld niet te zoenen, nooit zelfs.
Zelfs een hand is daar is ‘not done’.
Veel te veel ‘microbes’!
In principe zoenen Fransen eigenlijk alleen leeftijdsgenoten of mensen jonger dan hunzelf.
Oudere mensen geef je een hand, tenzij die zelf hun wang aanbieden.
En je kust niet meer dan een keer per dag per persoon.
Want als je namelijk iemand twee keer zoenend begroeten, is dat een teken dat je de eerste keer helemaal niet hebt opgelet.
Het komt dus voor dat je de eerste keer dat je elkaar op een dag ontmoet je elkaar uitvoerig gedag zegt, terwijl je 2e keer straal langs dezelfde persoon loopt.
Uiteraard maakte de Corona crisis fysiek contact ongepast en ongewenst.
Oef, eindelijk gedaan ermee!
Dachten vele Nederlanders.
Maar zodra mensen weer hele in plaats van halve gezichten konden zien in Frankrijk kwam de gewoonte van wangkussen direct weer terug.
Afscheid nemen van elkaar das een ander verhaal, dat lijkt meer op hoe het in Nederland gaat,
Dus collega’s die ik aan het begin van de dag heb begroet,
kan ik aan het einde de dag met een simpel 'a demain 'toedeloe zeggen.
Maar iets anders is de afscheidskus bij de trein,
die is namelijk officieel verboden.
Dit ie-wat vreemde verbod is al ingesteld in 1910, want vanwege de uiting van zulke sterke gevoelens vertrokken treinen namelijk veel te laat.
En dus kan je het nog steeds duur komen te staan als je je romantische gevoelens wil tonen op het perron.
Want al is de wereld weliswaar veranderd, deze wet is gebleven.
Troostrijk is wel dat in het land van de romantiek de meest vreedzame straf nu wel is dat deze "criminelen" naar een speciaal aangewezen gebied (de zoenzone) worden gestuurd voor hun afscheidskus.