Quatre Bras
Bomen worden gekapt om Quatre Bras uit de vergetelheid te halen. Een nieuw dak, waterleiding, en een 10.000 liter septic tank worden aangelegd. Het terrein wordt vrijgemaakt van de enorme boomstronken rondom het huis. Muren doorbroken, trappen gezet, een pannendakje gelegd, gestuukt, natuurstenen muren weer opgebouwd.
Er wordt gevoegd, gras ingezaaid, de bovenste binnenplaats in ere hersteld en op het dakterras met uitzicht op de Cevennen een parasol gezet. De mannen van Le Mas Blanc onthullen de schoonheid die verborgen ligt in wat achtergelaten en vergeten leek: een prachtig huis.
Het verhaal
In 2019 ben ik met jongste in Parijs. Terwijl wij op de Sacre Coeur ons afvragen waar te eten, zie ik vanuit een ooghoek Jan de Rooij en zijn Jolanda zitten. Toeval bestaat. Niet zo vaak overigens maar het bestaat. Want deze ontmoeting leidt tot heimwee. Heimwee naar het geïsoleerde paradijs in de Cevennen. De uithoek waar wij als gezin vakantie vierden.
Die zomer besluiten Man en ik na jaren terug naar Le Mas te gaan. Want stel nou eens, zeggen we tegen elkaar, stel: “dat we alles op een hoop gooien en uitrekenen wat we hebben, hoe ver komen we dan om hier wat te kopen?” Wij beginnen met tellen, en met opsommen van verplichtingen en beperkingen. En fantaseren over hoe we zouden willen leven in de fase van ons leven waarin “de tijd ”een andere rol speelt.
We besluiten vanuit Le Mas Blanc de Cevennen in te gaan. Het aanbod is betoverend, prachtige huizen, kleine kasteeltjes in verlaten gehuchten, door God verlaten. We worden meegezogen door alle mogelijkheden. En dan- zomaar- ergens in- die week-zegt Jan “willen jullie toch ook niet kijken bij Les Brouses? En daar staat Quatre Bras. Groot zwaar, met meters dikke muren van eeuwen oude stenen grof op elkaar gestapeld. En die week op Le Mas Blanc, met uitzicht op de Cevennen, met een glas wijn, kijken Man en ik elkaar aan. Quatre Bras lijkt het antwoord op onze zoektocht.
Terug in Nederland besluiten wij een eerste gedeelte van de grote, authentieke “Mas” met dakterras en binnenplaats te kopen. Niet alleen wij kopen een gedeelte maar ook anderen. En om meteen maar een misverstand uit de weg te ruimen. Wij: dat is geen commune, geen hippies, wel een bonte verzameling van mensen die met elkaar apart maar toch ook samen eigenaar worden en zijn.
Na de beslissing van het kopen buitelen de plannen in 2020 over elkaar heen. Ik neem het besluit dat als ik zestig word ik wil stoppen met werken. En Man blijkt als huisarts te willen en kunnen werken in een naburig dorp. In juli 2021 gaan wij ons verder lossnijden van Nederland.
Man zijn hoofd vult zich inmiddels steeds meer met Franse woorden. En ook ik ga een ander pad bewandelen.
Als Frankrijk in “lockdown” is vanwege het Coronavirus besluiten wij opnieuw zaken te doen. We kopen een 2e gedeelte van QB. Voor extra ruimte voor ons zelf en om veel gasten te kunnen en mogen ontvangen.
Inmiddels is het 2024. Drie jaar wonen leven en werken Bernard en ik inmiddels in Les Brousses. Een groot avontuur. Met enige regelmaat willen mensen van me weten wat ik als landverlater nou het meeste mis van Nederland. Nou eigenlijk mis ik niks. Geen kroket, geen zoute drop, geen Hema. Nou- ja mijn mooie dochters, die de basis in mijn leven vormen.
Maar heimwee moet je echter koesteren* Mam zei Oudste.
Een heel goed advies.
* door Floortje Dessing
